Alles wat we nog meer beleven

Afgelopen keer heb ik geschreven over mijn eerste week maar waar ik het toen nog niet over heb gehad is wat er allemaal gebeurd na onze werkdag….

Mijn seizoen hier begon ik op de kamer met Imke, een super gezellige meid waar ik toffe gesprekken mee kon voeren. Zij had voor het seizoen haar Apincursus gedaan maar had toen haar enkelbanden ingescheurd. Ze heeft toen de hele tijd gehoopt dat het beter zou gaan maar na twee weken kon ze nog steeds niet skiën en zelfs haar skischoen aantrekken ging nauwelijks. Daardoor was ze genoodzaakt weer af te reizen naar Nederland, echt super jammer want toen zat ik in één keer in mijn up op een kamer. Gelukkig was het wel zo dat ik ’s avonds al super vaak samen ging eten met drie andere Nederlandse collega’s die samen op een sportopleiding in Nederland zitten. Zij zaten allemaal bij elkaar in het huis van onze chef en ik zat in het mitarbeitershaus. Bij onze chef in huis woont Martina ook nog, een super meid uit Oostenrijk. We zijn op een gegeven moment een keer samen gaan skiën en vanaf toen at ze ook vaak met ons mee ’s avonds. Zij zat alleen op een kamer voor “4” personen( meer voor 2 of 3) maar in ieder geval was de kamer niet vol. Dus toen hebben we besloten dat ik moest gaan verkassen, zodat Martina en ik allebei wat meer company hadden op onze kamers en dan hoefde ik ook niet elke avond naar huis te lopen(ook kan het voor mijn Duits ook niet zoveel kwaad…).

Eigenlijk eten we nog steeds elke avond samen, we wisselen elkaar soort van af met koken( ik denk wel dat Martina en ik toch iets vaker in pannen staan te roeren, maar dat is helemaal oké want zij vind kokerellen net zo leuk als ik!). Daarna komen de goede gesprekken op gang. Dat was zo leuk om te ervaren dat je toch allemaal ook al ken je elkaar niet, doe je hele andere opleidingen en kom je uit andere hoeken van het land, je toch allemaal met dezelfde thema’s worstelt. Iedereen is daar hier ook zo open in dat we al binnen een week elkaar super goed leerde kennen.

In Zauchensee hebben we ongeveer drie huizen en een koe. Oké zo erg is het misschien ook weer niet maar ik kan niet zeggen dat het hier groot is. Er wonen hier 51 mensen, daarnaast zijn er nog flink wat veels te veel sterrenhotels en zijn er wat skiverhuurders gevestigd. Een supermarkt hebben helaas niet dus af en toe gaat er een onderneming richting Altenmarkt om inkopen te doen voor de komende tijd. Wel tellen we in ieder geval twee hutten waar je kunt eten en een heuse schirmbar en almbar, waar we uiteraard regelmatig verblijven. Het is hier dus eigenlijk heel erg rustig, gelukkig zijn mijn collega’s wel mensen waar je zelf een feestje mee kunt bouwen dus dat is ontzettend leuk. Tijdens de drukkere weken zijn de schirmbar en de almbar overigens ook vol, niet dat we dat nodig hebben om een leuke tijd te hebben. Als we toch een keertje echt een wat grotere party machen willen dan vinden we onze weg naar Flachau prima. Daar hebben we inmiddels ook al de nodige succesvolle avondjes doorgebracht. Aangezien er ook veel mensen van de anwärter in Altenmarkt, Flachau en Kleinarl zitten, zien we elkaar ook weer regelmatig in Flachau. Erg gezellig om dan even bij te kunnen kletsen met de mensen waarmee het avontuur in Oostenrijk allemaal begonnen is.

Op de dagen dat we vrij zijn, niet dat het er veel zijn, gaan we met zijn allen skiën in nieuwe gebieden, uitbrakken (of uitbrakken op skies, kan blijkbaar ook) of andere leuke dingen doen. Even de ontspanning opzoeken in de thermen doen we ook nog wel eens. Ondanks dat het een fantastische baan is in het meest geweldige kantoor van de wereld merk je best wel dat alles druk is en je elke dag de volle 100% moet geven om de skilessen te laten slagen. Daarom is het ook zo leuk om iedereen buiten het werk ook nog zo veel te zien en andere leuke dingen te doen. Laatst ben ik samen met Jorrit, één van mijn Nederlandse collega’s naar Altenmarkt gelopen. Best wel een stukkie wandelen maar super leuk om te doen, vervolgens kwamen we m et de meest idiote ideeën aan in Altenmarkt. Vervolgens hebben we daar een drankje gedaan, pizza gegeten, zijn we door gegaan naar de thermen om daarna terug te liften naar Zauchensee! Echt een toffe dag, vol gekkigheid, heerlijk! Op een gegeven moment zijn we ook naar Kleinarl afgereisd om daar het Winterfest mee te maken. Ze hebben daar dan motorcrossshows, segways met sneeuwkettingen, een tent met livemuziek, etc. Erg gezellig om dan lekker bij te kletsen met mensen onder het genot van punch met schuss en glühwein.

Natuurlijk hebben we hier ook kerst gevierd, door met vrijwel alle collega’s en familieleden uit eten te gaan in één van de hutten in Zauchensee. We hebben de andere avonden lekker gekookt, kerstfilmpjes gekeken en geklets. Maar vooral met oud en nieuw moest en zou het dak eraf gegaan en waar kun je dit nou beter voor elkaar krijgen dan in Flachau? Dat is dus ook precies wat we gedaan hebben, om daarna grandioos te eindigen in ons eigen Zauchensee.

Nog steeds spring ik elke dag met een glimlach uit bed om naar het raam te wandelen, naar buiten te kijken en mezelf te overtuigen dat ik echt niet aan het dromen ben. Elke keer dat ik ’s morgens in de gondel stap sta ik nog vol verwondering te genieten van het hier leven en zijn! Na slechts een paar weken hier hebben we al zoveel toffe dingen meegemaakt, ik kan echt niet wachten om te zien wat de rest van het seizoen nog allemaal gaat brengen!

De eerste dagen van een skilerares

Mijn eerste dag skiles geven, wat vond ik dat spannend! Natuurlijk heb je tijdens de anwärter wel stukjes les gegeven maar je hebt nog nooit een hele dag een puinhoopje kids op de ski’s moeten houden. Het voelde eigenlijk zo onvoorbereid. Ondanks dat ik er zoveel zin in had zag ik er ook wel een beetje tegenop. Achteraf bleek dat dat helemaal niet had gehoeven, dit was één van de weinige skischolen waarschijnlijk waar je niet totaal in het diepe werd gegooid. Mijn eerste week kon ik samen met Simone draaien, een skilerares die al flink wat ervaring had en die me dus precies kon uitleggen hoe alles in elkaar stak. Samen hadden we een groep beginners gekregen van vier en vijf jaar oud. Al op dag één van de cursus krijg je gelijk een band met de kinderen, echt bizar hoe snel dat gaat en hoezeer je gesteld raakt op de kids!

Bij onze skischool beginnen de reguliere cursussen op zondagochtend. Je begint dan met op de Sammelplatz met het bij elkaar zoeken van de kinderen en het schrijven van naambuttens. Daarna gaan de beginners gelijk naar de oefenwijde en de gevorderde gaan skiën voor, voor een passende groepsindeling. Wanneer dit gebeurd is ga je kennis maken met je groepje om vervolgens te beginnen met de echte skiles. De cursus loopt dan van zondag tot en met donderdag, wanneer we een afsluitende uitreiking hebben van de wedstrijdjes van die dag. Onze dagen beginnen om kwart voor 9 met het opbouwen van de oefenwijde, oftewel kinderland. Rond kwart voor 10 verzamelen we op Sammelplatz zodat de lessen om 10 uur van start kunnen gaan. Dan skiën we tot de middagspauze die om half 1 begint. Vaak wordt een deel van de kinderen dan opgehaald door de ouders en een ander deel van je groepje gaat gezellig met jou mee eten. Om 2 uur worden de lessen weer hervat en duren dan tot half vier. Daarna is het nog afbouwen van kinderland, waardoor je uiteindelijk wel volle dagen draait. Op vrijdag en zaterdag geven we dan vaak nog privéles.

In mijn eerste week had ik dus samen Simone een groepje bestaande uit Duitse, Franse, Engelse en Nederlandse kindjes. Mijn hoofd liep qua talen dus af en toe compleet vast, vooral omdat ik nu eigenlijk pas drie weken Duits kan en nog flink wat onzin uitkraam… Ik kan me goed voorstellen dat die kids af en toe goed kunnen lachen, haha. Ik werd dan ook door een frans meisje van vijf vriendelijk gewezen op het feit dat mijn Franse uitspraak af en toe nog wel wat te wensen overlaat!

Zo’n week dollen met je groepje kinderen vliegt echt om. Je leert ze na een week allemaal zo goed kennen en ziet ze zulke enorme sprongen vooruit maken dat je aan het einde van de week alleen maar ontzettend trots kunt zijn op alles wat ze bereikt hebben! Het was ook super bijzonder om ze op de derde dag voor het eerst mee de berg op te nemen en een echte piste te skiën. Je ziet dan echt allemaal glunderende en stralende koppies. Uiteindelijk moet je aan het einde van de week dan ook met lichtelijke pijn in je hart afscheid nemen van de kinders.

Wat een enorm feest was deze eerste week, de hele dag spelen in de sneeuw. Echt genieten van elke minuut, ik kan niet wachten tot de volgende weken. Dit kan niet anders dan een fantastisch seizoen worden!

Party Hardy in Oostenrijk

Yeaaaaaaaah, wir haben das geschaft! Toen we hoorden of we het gehaald hadden konden we wel een gat in de lucht springen, natuurlijk werd je geacht stil te blijven zitten zodat iedereen het kon blijven horen. We zaten met zijn allen bij elkaar in de zaal waar we ook altijd theorie les hadden. In noodvaart werden onze namen er in alfabetische volgorde doorheen gejaagd waar iedereen bij zat. Na je naam werd gezegd of je het gehaald had of op welk onderdeel je gezakt was. Super lang duurde het voordat de eindelijk bij die verdraaide S aangekomen waren. Inmiddels waren om me heen al enkele in tranen uitgebroken zowel van vreugde als van verdriet. En toen kwam eindelijk die opluchting, er viel zo een enorme last van mijn schouders. Ondanks de fantastische tijd die ik tijdens de anwärter heb gehad, heb ik ook gemerkt dat je continu onder druk staat en dat hele examen altijd door je kop jaagt, ook op de momenten dat je eigenlijk wilt ontspannen.

En nu feesten! Samen met een groepje vrienden hebben we de hele middag gezocht naar een ander onderkomen omdat we niet allemaal een extra nachtje konden blijven in de JUFA. Er moest natuurlijk wel even wat gevierd worden die avond en dus was een slaapplek in Kaprun wel enigszins noodzakelijk. Uiteindelijk hebben we een appartement voor 10 personen kunnen vinden. Daarna zijn we heerlijk uit eten geweest en hebben we de avond afgesloten in het Paviljoen in Kaprun. Een tent waar het niet moeilijk is een goed feestje te bouwen. Dat is dus ook precies wat we gedaan hebben met de nodige schnaps. Hier kwamen we ook veel andere mensen van de anwärter tegen die nog wel in je JUFA sliepen, super gezellig!

De volgende ochtend hebben we heerlijk met elkaar ontbeten en daarna begon de volgende etappe van dit winterse avontuur. Op naar Lienz, hier zou ik Regien ontmoeten. Een meisje die ik van tevoren enkel en alleen van naam kende. Ik had via Nicole contact met haar gekregen omdat Nicole had gevraagd of ik tussen mijn anwärter en mijn werkperiode misschien bij haar kon slapen. Best raar om zo af te reizen voor 2 weken naar iemand die je van tevoren eigenlijk nauwelijks kent. Nicole had me van tevoren al wel verzekerd dat het heus wel goed zou zitten tussen Regien en mij. Niets bleek minder waar, we waren echt twee handen op één buik! Gelijk al toen we in gesprek raakte op de weg van het station naar haar huis bleken we zoveel gemeenschappelijke interesses te hebben! Tijdens onze mooie wandeltochten en gesprekken werden we steeds hechter en begon ik zo enorm te waarderen hoe zij in het leven stond. Ik heb echt genoten van alle gesprekken die we gevoerd hebben over alle mogelijke dingen. We hebben samen ook zoveel leuke dingen gedaan, van de omgeving ontdekken, heerlijk koken, de katjes opvoeden, te veel glühwein drinken, hout hakken, 10 kuub hout opstapelen tot paragliden! JAAAAA ECHT JA , PARAGLIDEN!!! Dit was denk ik één van de tofste ervaringen die ik heb meegemaakt, zo verschrikkelijk tof om zo door de lucht heen te zweven. Echt onbeschrijfelijk… Dit is iets wat ik echt wil blijven doen dus ik denk dat ik wel weet waar ik van de zomer te vinden ben, ergens op een berg om een paraglidebrevet te behalen!

Na ongeveer een week zijn papai en Max ook nog richting Lienz gekomen, we hebben een aantal dagen heerlijk kunnen skiën en boarden op de Mölltaler gletsjer. Een prachtig hooggelegen gebied waar geen mens te bekennen was! Ook hebben we Matrei nog een dagje aangedaan, waarbij Max en ik hebben staan sneeuwhappen op een snowboard. Al met al een paar super gezellige dagen en geslaagde twee weken in Lienz.

Inmiddels was de tijd aangebroken om weer op doorreis te gaan richting het gebied waar ik uiteindelijk zou komen te werken, Zauchensee in de enorme Ski Amadé. Ondanks alle prachtige dingen die ik tijdens deze doorreis heb meegemaakt begon ik inmiddels ook wel een beetje uit te kijken naar een plekje waar ik toch voor een wat langere tijd kon settelen en waar ik niet zou hoeven nadenken over welke spullen ik uit mijn tas zou toveren zodat ik het weer zo snel mogelijk kon inpakken. Het was een ongelofelijke mooie rit om uiteindelijk te eindigen in het op dat moment idyllische Zauchensee! Hier hebben we de spullen gedropt en nog een koffietje gedaan en vervolgens afscheid genomen. Nu maar eens mijn plekje gaan vinden hier, ik heb er reuze veel zin in!

Alles op zijn plek

Inmiddels timmeren we al hard aan de weg tijdens onze anwärter. Inmiddels hebben we echt een behoorlijk hechte groep waarmee we optrekken. Toen we net begonnen hadden we eigenlijk al gelijk met heel veel mensen contact. Het is echt heel apart om te merken dat je ineens mensen kunt vinden die je van tevoren helemaal niet kent maar omdat je dezelfde passie deelt, waar je de hele dag mee bezig bent, toch zo snel je plekje vind. Het voelt ook echt alsof ik mensen al veel langer ken dan die paar dagen die de anwärter nu pas duurt. Je trekt super intensief met elkaar op en doordat we best pittige en vermoeiende dagen maken ga je niet alleen de fantastische gave momenten met elkaar delen maar ook de iets minder makkelijke momenten. Daardoor merk je echt dat je met de dag hechter met elkaar wordt. Echt heel bijzonder om mee te maken.

Onze dagen zien er eigenlijk als volgt uit: rond half zeven gaat de wekker, om gelijk met zijn allen naar de badkamer te vliegen en in de kleren te schieten zodat we om 7 uur aan het ontbijt zitten. Rond kwart voor acht hebben we ons dan in onze skibroek gehesen en staan we met de ski’s bij de bushalte. Dan nemen we de bus naar de gondel en gaan omhoog richting de gletsjer. Om 9 uur beginnen de klasjes dus meestal kunnen we nog eerst even een afdaling maken terwijl de pistes vrijwel leeg zijn of een paar super foto’s schieten. Tijdens de skilessen werk je aan je eigen techniek, leer je hoe je les moet geven, welke oefeningen er bestaan en hoe je het leren skiën opbouwt. Ook komen er nog heel veel andere dingen om de hoek kijken omtrent de bergen, het weer, EHBO, (lawine)gevaar, duits(erg belangrijk!) en over materiaal. Meestal hebben we van kwart voor 12 tot half 1 middagpauze en daarna skiën we tot rond 2 uur/ kwart over 2. Dan is het vlot naar beneden gaan omdat we allemaal willen douchen voordat de theorie begint om 4 uur. Ook als je nog even spullen voor de lunch wilt halen of iets moet regelen voor je ski’s is dit het moment om dat te doen. Jammer is alleen dat doordat het zo druk is bij de bushalte je vaak pas om 3 uur thuis bent zodat je eigenlijk alleen kunt douchen en heel even je ‘social life’ kunt onderhouden bij de Wi-fi spot in de gezamenlijk ruimte ( dat betekent dus een internet router met 60 mensen die er gebruik van willen maken, SUCCES!) Rond half 7 is de theorie les afgelopen en is het aanvallen op het eten. Qua het eten betreft hebben we echt niks te klagen. Er is altijd een soepje, een saladebarretje, een vleesgerecht, een vega-optie en als afsluiter een toetje dat vaak als hoofdbestandsdeel gelatine heeft… Na het eten is het tijd om te studeren, of even je hoofd af te sluiten van het hele ‘anwärter geweld’. Gezellig even samen bijkomen in de sauna die ook aanwezig was in de JUFA moest ook gebeuren en het leren van de theorie bleek daar een veel minder zware opgave!

Na ongeveer zeven dagen hard geploeterd te hebben en ontzettend veel geleerd begonnen ook al de eerste examens. Vanaf donderdag kon de Lehrauftritt plaatsvinden, dit betekende dat je in de komende dagen ergens een skiles moest geven aan de rest van de groep en dat je hierop beoordeeld werd. Jammer alleen dat je niet wist van tevoren welke les je moest geven en dus kon je er ook niet één voorbereiden. Uiteindelijk bleek ik pas op zaterdag te hoeven maar daardoor heb ik wel ook op donderdag en vrijdag in spanning gezeten. Overigens hebben we ’s ochtends ook nog altijd heerlijk geskied. Op vrijdag avond hadden we het theorie-examen, iedereen kneep hem hiervoor eigenlijk best wel maar uiteindelijk viel het reuze mee en bleken sommige vragen zelfs lachwekkend. Ook de mensen die een herkansing hadden zijn hiervoor uiteindelijk met vlag en wimpel geslaagd! Op zondag ochtend hadden we het examenonderdeel waar ik het meest tegenop zag, het praktijk skiën. Natuurlijk was dit een dag waarbij de sneeuw met bakken uit de hemel viel en je geen hand voor ogen zag terwijl we de hele week super weer hadden gehad… Toen we naar boven gingen was iedereen super zenuwachtig. Gelukkig hadden we elkaar om een beetje dood te knuffelen en te ontstressen. Eenmaal boven moest je best lang wachten tot je aan de beurt was. Er waren drie onderdelen; kurven, kurze radien en carven grundstufe. Telkens als je een station erop had zitten moest je door skiën naar de volgende. Aan het einde was het even met zijn allen bijkomen in het Alpincenter. Inmiddels was iedereen best wel op en verkleumd. Hierna zijn we allemaal snel terug gegaan richting de JUFA zodat we nog flink lang in de stress kunnen zitten om zo te horen of we het allemaal gehaald hebben… Aaaaaaaaaaah super spannend!

En het stapt over...

Woow, wat een reis was dat... Twee keer overstappen, slapen op een stoel en ook nog eens uitkomen waar je wezen wilt:D

Oké, even bij het begin beginnen. Woensdag hebben mijn ouders me heel lief op de trein gezet vanuit Driebergen, gelukkig maar want zelfs daar alle spullen op tijd de trein in krijgen was een mooie uitdaging! Toen afgereisd naar Arnhem waar de trein altijd een aantal minuutjes stil staat waardoor ik ruim de tijd had om als een pakezel de trein uit te struikelen. Vervolgens Jeff ontmoet op het perron, om daar vervolgens samen met teveel spullen te wachten op de nightliner. Op een gegeven moment zagen we ook nog iemand langslopen met een skitas en armen te weinig om alles te dragen. Uiteindelijk ben ik met haar, Leonie, op de kamer terecht gekomen in Kaprun. Leonie was alleen zo slim geweest een bed te boeken in de trein terwijl wij het toch maar moesten gaan doen met een stoel.

Toen we eenmaal eindelijk in de trein zaten met al onze spullen opgeborgen, ik denk dat we hier een kwartier mee bezig zijn geweest, vervolgde we onze reis richting Oostenrijk. Toen we nog geen half uur gereden hadden stonden we helaas alweer stil in de buurt van het station van Emmerich. Twee in uniform gestoken mannen kwamen ons inspecteren, het bleek dekoninklijke marechaussee te zijn die de trein onderzocht op verboden goederen. Doordat wij Nederlands spraken hoefden wij niet gecontroleerd te worden maar een man naast ons mocht wel alle tassen binnenste buiten keren. Gelukkig vonden ze helemaal niks. Het meest hylarische was dat toen de marechaussee de trein uit stapten en de trein zijn eerste paar meters had afgelegd, de conduteurs langskwamen en de deur van de wc opentrokken waar een kerel diehard zat te blowen! Vervolgens stond onze hele coupe blauw van de smog en hebben wij volgens mij half stoned onze weg vervolgd...

Na een slechts een aantal uurtjes ongemakkelijk opgekruld in de stoel te hebben geslapen, en mijn lieftallige reisgenootje nog iets minder kwamen we 's ochtends vroeg aan in München. Daar hebben we het ritueel van de trein uit struikelen nog een mooie keer herhaald, maar dit keer gezellig met zijn tweeën. Op het perron waar onze volgende trein zou vertrekken stond nog een curieuze puinhoop met ernaast nog een aantal wachtende mensen. Wij hebben ons toen hierbij aangesloten, wat een super keuze is geweest omdat we daarna veel met hun zijn opgetrokken! Inmiddels werden we steeds georganiseerder met overstappen en ondanks dat onze spullen op een gegeven moment door de volledige trein verspreid lagen zijn we uiteindelijk, na nog een trein en bus verder, met al onze spullen aangekomen in Kaprun. Hier hebben we ons geïnstaleerd op onze kamers. Er waren verschillende soorten kamers en samen met Marije, Charel en Leonie was onze vierpersoons kamer bomvol. Maar dan voornamelijk met onze spullen!

Die avond hadden we de eerste kennismaking en theorie, spannend!

Aaaaaaaaaah, eindelijk eindelijk eindelijk!

Woow, mijn eerste verhaal:) En het avontuur is nog niet eens begonnen... Dat is trouwens niet helemaal waar want wat een geregel is hier aan vooraf gegaan. Zo lastig was het aan het begin te overzien wat er allemaal moest gebeuren om dit avontuur mogelijk te maken. Echt de kleinste dingen blijk je tegenaan te lopen. Ik bedoel, dat ik de verzekering moest omzetten en mijn kamer moest onderverhuren kon ik prima van tevoren verzinnen maar de kleinere dingen zoals bijvoorbeeld het fixen van het nummerbehoud van mijn nederlandse nummer (dat blijkbaar alleen in Nederland kan...) was ingewikkelder. Ook nu ik over een paar uur ga weet ik eigenlijk niet of inderdaad alles geregeld is, daardoor voelt het eigenlijk alsof je een beetje onvoorbereid en halsoverkop vertrekt. Haha, gelukkig vertrek ik niet naar de andere kant van het heelal en kan ik volgens mij alle onvoorziene zaken ook nog vanuit Oostenrijk fixen.

De afgelopen dagen hebben voor mijn gevoel in het teken gestaan van rennen, vliegen, opstaan en weer doorgaan, kortom stress! Maar nu de reis over een paar uur eindelijk gaat beginnen kan ik er toch niks maar aan doen en hoef ik me alleen nog maar te verheugen! Raar eigenlijk dat alle spanning die je opbouwt van dingen die moeten gebeuren, dingen die niet lukken, dingen die energie kosten en al het onbekende in één keer kunnen verdwijnen. En toen was er bezinning, haha.

Op naar een fantastisch avontuur met nieuwe mensen ontmoeten, mooie plekken ontdekken, dag in dag uit alles eruit halen wat er in zit en niet te vergeten skiën alsof het leven ervan af hangt! Oei wat heb ik er zin in, tijd om de wijde wereld in te trekken!

Ciao